‘Nu is het toch echt begonnen’
De wens om thuis te bevallen was al aanwezig vanaf ze wisten dat ze een kindje mochten verwelkomen. En vandaag was hun grote dag. Weeën die met regelmaat komen en intenser worden verklappen dat Nona vandaag geboren wordt.
Een eerste kindje. Een nieuw verhaal. Harttoontjes luisteren, een beetje mee wiegen en ademen. Meer dan dat was er niet nodig om Liese te ondersteunen. Het bad wordt klaargezet en ook het bed wordt gepimpt zodat de ‘uitrustzone’ ook gereed is straks.
Haar rode kaken verklappen me dat weeën intenser worden. Liese verwelkomt ze. Eindelijk! zegt ze vaak…
Het bad brengt verlichting. Een lach, een knikje van onze kant maakt dat ze weten dat alles in orde is. Go with that flow baby, volgen volgen volgen. Alles is meer dan goed.
Beginnende persdrang. Ik hoor het, zij voelt het. Het moet niet gezegd.
Van het bad op de baarkruk. Van de baarkruk in squad. De souplesse van haar lichaam (dank u Yoga!) spelen in haar voordeel… Van Squad naar rechtop en weer de baarkruk op. Soms is het echt hard werken, een kindje baren. En dat was het hier zeker.
‘Hoelang nog?’
‘Nog zeker 100 keren…?!’
‘ Waarom komt die nu niet’
‘ da gaat hier gene millimeter vooruit’
Oh lieve Liese. Het gaat zeker wel vooruit. Op haar tempo… op jullie tempo. En je doet het zo fantastisch. Elke wee doen we samen. Liese, Frederik, Ik, Laura, Melissa de doula/fotograaf en onze student.
En elke wee brengt weer iets nieuws en haar dichter bij jou.
‘ Misschien het bad terug?’
Kruipt gij maar terug in uw bad. Ze laat zichzelf terug zakken in het warme water en daarmee schiet een nieuwe energie doorheen haar barende lijf. Haar ogen sperren zich open terwijl haar blik naar binnen keert. Het lijkt of ze haar baby zo ‘gaat halen’.
’t Is prachtig om te zien dat, wanneer je een vrouw en een kind de tijd geeft die er nodig is, de natuur zich zo mooi laat zien. ‘Ja! Ze komt! Nu laat ik ze niet meer los’ hoor ik haar zeggen.
We zijn ondertussen geen ochtend meer. De avondzon maakt haar intreden. Nog even en Nona wordt geboren… Nog even en eindelijk is het moment daar!
….
Ze komt! Nu laat ik haar niet meer los!’
En ze gaat mee met elke krachtgolf die doorheen haar lijf zindert.
Ze is vastbesloten om NU haar dochter te ontmoeten.
Dat de persfase bij ons haar vormen mag aannemen zoals zij het wil, staat pal boven water. De natuur voorziet in alles. Elke wee, elk rustpuntje heeft zijn bijdrage, zijn waarde. Zelden kan je daar iets aan ‘verbeteren’.
Liese perste ‘lang’.
Nona had daar helemaal geen last vast. Haar harttoontjes verklapten ons steeds weer dat ze zich helemaal in haar nopjes voelde.
En toen gebeurde het!
Toen zagen we echt haartjes bij de uitgang. (ingang?… uitgang?).
Bij elke perswee zagen we net ietjes meer van haar hoofdje verschijnen.
Bij een volgende wee blijft het hoofdje van Nona heel erg laag zitten. Ik merk dat Liese dit moeilijk vindt en nodig haar uit om met haar volle aandacht naar die pijn te gaan. ‘Voel het, en adem.’ , ‘duik er maar helemaal in, alles is goed’. En wat doet ze dat goed!
Als vroedvrouw vind ik dat nog telkens zo wonderlijk! Elke keer weer besef ik opnieuw hoe magisch de synchroniteit tussen een moeder en een kind is op dat moment. Hoezeer die verbondenheid ervoor zorgt dat een moeder haar lijf weet te voelen en daardoor haar kindje op eigen kracht kan baren.
Haar hoofdje is er!
Liese zit met dichtgeknepen ogen en opgetrokken schouders in het bad.
Ik geef haar een momentje en zeg haar dan dat het helemaal oke is om nu ook te ontspannen.
Na deze woorden zakt ze weer helemaal de ontspanning in.
Nona neemt nu ook haar tijd.
Dé tijd, haar tijd, om zich te draaien. Haar gezichtje draait opzij zodat dadelijk haar schoudertjes geboren kunnen worden.
‘Nog één keer Liese, kom, dan hebt ge ze!’
En ze perst, nog één keer, en daar is ze dan!
Ze zwemt haar mama en papa tegemoet en komt tot rust op mama´s borst.
Hier en nu neemt ze haar eerste Levensadem.
Hier hoort ze voor altijd THUIS!