Ik schreef 9 maanden geleden zijn geboorteverhaal de avond vlak na mijn bevalling. Omdat ik het verhaal zo levend mogelijk wilde houden. Het mooiste verhaal dat plaatsvond in onze woonkamer tussen de duploblokken en met tekeningen van de kindjes aan de muur. Geen tl-lampen of koude gespikkelde vloeren, geen ruimtes doordrongen met de geur van ontsmettingsmiddel. Geen piepende machines of zorgdragers die van shift wisselden, … ik wens het iedereen toe om gedragen te mogen worden tijdens de mooiste, meest pure en meest breekbare periode in een vrouwenleven. Om echt ruimte te mogen innemen en te staan voor dat waar je voor wil staan. Om te geloven in je eigen kracht. En vooral in het kindje dat onder je hart leeft en een plek zoekt daarbuiten om jezelf door een tientonner-camion te voelen platwalsen met een meedogenloos schoon, maar evenzeer intens beklemmend gevoel van verpletterende liefde. En omdat ik zelf zoveel had aan de 100’en bevalverhalen die ik las in aanloop naar mijn vierde…
DEEL 1
Na 2 weken onregelmatige weeën die zich elke nacht aandienden voelde ik in de nacht van 6 op 7 augustus instinctief dat het gezeur en gerommel in mijn buik anders voelde. Ik besloot nog even niets te zeggen tegen Siebe, wilde wachten op die eerste echte kanjer van een wee (al wist ik toen zeker dat ze al een poosje kabbelend aanwezig waren). Het sluimerende gezeur veranderde al gauw in hevige krampen in mijn buik en onderrug. Ik bezocht de wc een keer of 6 (wykyk) en besloot Siebe , die op punt stond om naar zijn werk te vertrekken, in te lichten dat hij beter thuis kon blijven. Om half 10 drukte ik de eerste maal op de knop van mijn weeentimer omdat ik besloot dat ‘een eerste echte wee’ te vinden (in feite was het de eerste wee die ik met volle concentratie moest opvangen en gok ik dat ik daar reeds aan 4 a 5 cm ontsluiting zat). Amper 1.30 min later duwde ik een 2e maal en met gelijke tussenpozen van anderhalve minuut kreeg ik na 5 weeen de melding van mijn app ‘om naar het ziekenhuis te vertrekken.’ Siebe en ik keken elkaar aan en in het kruisen van onze blik wisten we beiden: dat kan hier wel eens snel gaan…
DEEL 2
Hoewel hij zijn rust behield, merkte ik aan zijn ‘zijn’ dat ook hij de spanning nu ervaarde… we gaan ons 4e kindje thuis brengen. Het gaat na weken fikse voorweëen nu echt gebeuren. Terwijl Siebe begon aan het opstellen van het bevalbad liepen onze 3 kinderen rond zoals ze dat elke dag doen in de chaos van een standaard ochtend in ons huis. Heftig 😂 Enkel de snelheid waarmee ze zich zonder morren alle 3 in hun kleren hijsten, deed vermoeden dat ze toch wel iets van het hele gebeuren instinctief meekregen. Oliver aaide nog een keer over mijn buik en gaf een zoen toen ik hem van de wc hielp en even moest pauzeren voor het opvangen van een scherpe wee. Tegelijkertijd voelde ik hoe de kinderen het tempo van mijn noden niet konden volgen. In hun drukte en aanwezigheid lukt het me niet uit te schakelen en volledig in mijn bevalbubbel te geraken. We besloten dat ze beter bij de grootouders konden blijven en net op dat moment – alsof het een opluchting was die beslissing te hebben genomen – brak mijn water bij de volgende wee. Het was helder en ik wist vanaf dat moment dat alles gunstig zou zijn om de baby veilig thuis geboren te laten worden. Op dat moment besloot ik naar boven te gaan om de weeen op te vangen in de douche. Het warme water haalde vast en zeker de scherpte weg, maar ik voelde tegelijk het kindje zijn weg naar buiten zoeken door de toenemende druk. Ik riep Siebe die vol ijver onze benedenverdieping klaarstoomde en de kinderen aan de grootouders overhandigde om NU naar boven te komen. Ik wist op dat moment echt even niet hoe ik daar ooit nog onder die douche vandaan zou kunnen komen. De tijd tussen elke wee was vanaf de start maximaal 3 minuten en ik voelde de intensiteit met iedere keer opbouwen. Ik was bang om de warme waterstralen van de douche uit te zetten…
DEEL 3
Ik voelde tussendoor de angst en pijnen van mijn voorgaande bevallingen soms als een vos mijn gedachten insluipen. Angst om naar het ziekenhuis te moeten gaan. Om niet te kunnen bevallen in mijn eigen kracht. Als een ijzersterk team voelde Siebe mijn onrust aan en bleef hij zeggen hoe bangelijk goed ik bezig was en dat ik dit gewoon ging kunnen en doen. Hij stond daar en bleef staan. Het wist het angstige deel dat me uit mijn lijf haalde telkens kleiner te maken. Hij hielp me naar beneden waar ik de weeen verder hangend op de zitbal heb opgevangen. Tijd kent geen omvang in een nest waar gebaard wordt. Om 11u kwam Lies , onze vroedvrouw, aan. Zonder het te merken was ze geruisloos onze woonkamer binnen gewandeld. Niet 1x gestoord in het opvangen van de weeen die nu best heel erg intens werden. De zachtheid waarmee zij en Hannah (de 2e vroedvrouw) onze bubbel betraden was ongelooflijk verrijkend. Gedragen worden. Door vrouwen die (in) mij geloofden elke stap van de hele weg. Die me het vertrouwen in mezelf terug gaven door alles te herleiden naar de bron: voelen Carmen, voel maar. Niet verlost worden. “Dat ga jij zelf doen.” Ik voelde hoe het hoofdje en hele lijfje hun weg naar beneden zochten en hoe mijn hele lijf het baby’tje in mijn schoot bij elke wee dichter bij mij brachten. ‘Kei goed Carmen, volg hem maar, doe maar, volg maar bij elke wee’ waren de woorden die Lies zacht mijn richting uitstuurde toen ik (en zij klaarblijkelijk ook) merkte dat we in een soort van transitiefase waren beland. Tot op dat moment hadden handen mij nog niet 1x aangeraakt. We wisten allebei dat die 10cm nabij was. Die zie je, dat voel je instinctief. Op dat moment voelde ik de drang naar het warme water groter worden.
DEEL 4
Ik besloot me onder te dompelen en me over te geven aan de golven die zich nu gingen aandienen. De sterke, hoge die zich genadeloos opbouwen en vervolgens laten neerhalen tegen ijzersterke golfbrekers. Mijn oer werd ontwaakt. ‘Goed Carmen, volgen, hij weet de weg, jij ook, duw maar mee’. Alsof Lies de stem was van het kind dat exact deed wat zij zag gebeuren… de hele tijd zat ze aan de zijlijn, kijkend, bemoedigend, ondersteunend, zonder enige aanraking… het gaf me alle vertrouwen in mijn lijf. Instinctief leidde ik mijn hand onder water en voelde ik zijn hoofdje geboren worden. En hoewel dat hier in verhalende vorm misschien heel mooi en sereen kan lijken, was het puur, rauw en absoluut niet pijnloos. Ik heb gevloekt en mijn hele oer naar boven gehaald. De volgende persweeen bleven even uit en in die tijdspanne vond ik het verademend en bekrachtigend tegelijk wetende dat bij de volgende wee zijn reis helemaal voltooid zou zijn. Met een oersterke laatste wee tuimelde hij met volle vaart onder water in de armen van zijn papa om 11.45u scherp. Hij is er. Ik deed het. Wij deden het. Welkom thuis Luca. Dit was het allermooiste, aller krachtigste wat ik ooit deed. En op de achtergrond galmden Edith Whiskers met de tonen van ‘home’…