In de vroege ochtend,
wanneer de wereld nog sliep,
brak het water als een golf
die zachtjes de dag begroette.
Het was 6 uur en 30 minuten,
de stilte trilde van verwachting,
een nieuw leven klopte aan,
onzichtbaar, maar onmiskenbaar.
De uren volgden elkaar
als golven op het strand.
Mijn lichaam opende zich
zoals een bloem die weet
wanneer het tijd is om te bloeien.
Om 10 uur en 30 minuten
was alles gereed,
mijn lichaam een poort,
mijn hart een vuur.
Twee vroedvrouwen als wijze wachters,
mijn liefste als rots in de branding,
handen die droegen,
stemmen die fluisterden:
“Je doet het, je bént het.”
En toen,
bij de klank van 14 uur en 8 minuten,
kwam het licht,
het wonder,
het kind.
Warm tegen mijn huid,
zacht als ochtendzon,
een adem, een blik,
een nieuwe wereld in mijn armen.
De dag sloot zich om ons heen,
volmaakt en rond.
De storm was een dans geweest,
de reis een thuiskomst.
