Foto´s: @miescosemans_fotografie
Mama Michèle vertelt:
Ons tweede zoontje, Bob
We zijn 40weken en dag 5: gedachten en gesprekken over een inleiding sluimeren door mijn hoofd. Maar toen.. dinsdagnacht 4u word ik wakker van eerste weeen: ‘echt?!’ Ik was meteen enthousiast dat het was begonnen: onze zoon koos zelf om de arbeid te starten & dat was onze grote wens: een natuurlijke start van de bevalling gezien ik zowel bij Pim als nu ‘langer dan gemiddeld’ zwanger ben. Allemaal relatief: maar bon 😉 Meteen weeën om de 5min: let’s go, dacht ik toen nog. Nog wat geslapen tussen de weeën door, en tegen de vroege ochtend een heads up sms’je naar Lies.
‘Guuuuuudmornin’: het is begonnen!’.
Onze eerstgeborene Pim laten we oppikken om 8u door moeke en vake. De daarmee gepaarde spanning en adrenaline doen de weeën wat stilvallen. Toon is voorbereid! Hij wist dat ik in mijn hoofd zou kruipen, dus hij zorgt voor afleiding: we gaan uit huis ontbijten, wandelen in de wijk, en zelfs in de namiddag gaan we naar het centrum want Toon: ‘hey, ik kan nog wel een nieuwe jeans gebruiken?’. Lies passeert hiervoor eerst nog en stelt ons gerust dat het niet erg is dat de arbeid zijn tijd neemt. ‘Straks als het donker is, en de wereld stil valt…’. En daarin vond ik rust: let’s go voor die jeans! Shoppen zeg, dat stelt Toon zelden voor 😉
Dreamlandweeën
Weeën komen terug heftiger: tijd om naar huis te gaan na het winkelen. Speciaal wel om tijdens het afrekenen van een cadeautje voor Pim in Dreamland een wee op te vangen. Terug thuis is het serieuzer: om de 3min van 17u tot 19u. Lies eet gauw haar pasta op en snelt naar Hasselt. Het is nog licht buiten, de spanning stijgt bij mij,..´
Lies slaapt overal
We bellen Lies veel te vroeg, ze gaat zich hier vervelen!’. Ondertussen kwam Lies toe en Toon had opnieuw een idee (wat een held, toch?) om wat tv kijken, minder focus op Michele in arbeid: ik vond het ontspannend om hen te horen babbelen over het nieuws, dan was ik meer op de ‘achtergrond’. En zo bleef ik uren weeen om de 3 a 4 minuten wegbrommen. Niet kopje onder gaan, surfen op de wee, kiezen om te brommen ipv naar lucht te happen: focus, hard werken,.. En constant gedachten toelaten en ook relativeren. Multitaskin’ krijgt een nieuwe dimensie 😉
Teleurstelling om 22u/22u30: ik vroeg Lies om een onderzoek en ‘slechts’ 1cm meer na zoveel weeen heel de avond? Mentaal een dipje: als deze pijn slechts een begin is, kan ik dit dan? We besluiten te rusten: het is oké om toe te geven aan de vermoeidheid. Mijn lichaam zal aangeven of deze arbeid doorzet of zelf ook even gas terug neemt. Maar weeen stoppen niet helemaal, ze blijven sluimeren en ik probeer slaap te vangen ertussen in. Lies (slapend onder Pim zijn Pokemon deken) en Toon vinden wat rust (hoop ik toch?), haha. Lies komt een dik uur later naar beneden: we zijn een uur of 1u ‘s nachts. We gaan hier even andere koers varen dacht Lies, ze adviseert andere houdingen zodat de baby zijn hoofdje nog net iets meer kan draaien om mee te duwen. Ik geef de houdingen een kans, maar halleluja deze weeen komen binnen. & daarmee ook iets naar buiten: 2x moeten overgeven, denken aan opgeven en verlangen naar verdoving: ‘ik wil iets dat ik gewoonweg niet kan..’. Deze hevige pijn met ‘maar 5cm opening’ in mijn hoofd doen me doemdenken. ‘Deze cm’s willen niets zeggen, het kan zo keren’: zegt Lies. ‘Je bent het toch aan het doen!’ zegt Toon.
Roep ‘Ja!’ tegen de pijn. Na enkele ‘Neeeeeheeee’s’ valt er een jammerende, twijfelende ‘jaaaa..’ bij elke wee. Ik voel zijn hoofdje meeduwen: ik voel wat er moest gebeuren. Lies knipoogt naar Toon: deze baby gaat komen, hoor 😉
Steeds was ik op de zetel, en nu willen we het bad een kans geven gezien het meeduwen van het hoofdje. We voelen aan het water, maar dit koelde af afgelopen uren.
De waterkoker en de leeuwin
Lies begint met de waterkoker op en af te lopen, Ik hang mezelf vast aan Toon en begin te grommen: ik voel me echt een leeuwin. De baarkruk verschijnt op het toneel en ik zeg gauw weg even: ‘ik zet me hier alvast even neer’. Toon besluit onze geboortefotograaf te bellen (nogmaals sorry Mies voor de zeer snelle twist in dit verhaal, haha): gelukkig is ze lekker onze buurvrouw. Vijf minuten later komt Mies binnen onder de woorden van Lies: ‘je hebt 2 weeën en ik schat dat de baby er is’. Ik verontschuldig me zelfs nog snel bij Mies (zo alert was ik) en vraag ondertussen of mijn uitgelopen mascara niet veel panda ogen heeft gezorgd (het klopt dus écht dat je mega alert kan zijn
tijdens een persfase, haha). Ondertussen geef ik echt alles op die baarkruk en voel ik enorme euforie: deze pijn was doenbaar, ik voelde pauzes en ik kón dit echt en riep het ook uit: ‘is dit persen? Dit lukt mij! Dit kan ik!’ En met die woorden, niet veel later, nam ik Bob aan opgevangen door de veiligste, daadkrachtigste handen van Lies.
Het is gelukt! en Hoe!
Zo traag als de aanloop aanvoelde, zo
snel was de eindsprint en was Bob veilig in mijn armen. Ik voel me, letterlijk en figuurlijk, gedragen naar de zetel en we ploffen met ons 3 gelukkig neer: Toon kan Bob ook even bewonderen en niet veel later hapt hij zelf aan de borst. We laten de zwaartekracht zijn werk doen en Lies en Hannah helpen me nog een laatste keer op de baarkruk voor de nageboorte.
En zo, tegen 5u vallen wij gelukkigzalig in slaap op diezelfde zetel, waar ik uren ervoor nog dacht dit niet te kunnen. Gij zotteke, Michele 🙂
